आई

आई..

तो तांदूळ काही वेगळा नसतो,
तूरडाळपण तीच असते.
भूकेचाही प्रश्न नसतो खरंतर,
ती तुझ्या हाताचीच चव असते.


घरासारखं घर असतं ते,
त्याला चार भिंती आणि एक छप्पर असतं.
पण त्याची ओढ आणि त्यातली प्रसन्नता,
याला कारण तुझंच अस्तित्व असतं.


मी काढलेलं चित्र जेमतेमच असतं खरं म्हणजे,
मी केलेली कवितापण ठीकच असते.
पण त्यावेळी मी मोठा कलावंत असतो आणि,
तुझ्या डोळ्यातलं कौतुक, ही त्याचीच पावती असते.


दृष्ट काढून काही होत नसतं आई,
ती केवळ अंधश्रद्धा असते.
पण तरीही मी सुरक्षित राहतो,
कारण त्यावर तुझी श्रद्धा असते.


घरी कधी वाद होतात तर कधी भांडणं,
प्रत्येकाचाच ‘मी’पणा अधून-मधून डोकावतो.
पण तरीही नाती घट्ट राहतात,
कारण आमच्या ‘मी’पणाला देखील तुझाच लळा असतो!


कुणीच कुणाचं नसतं ग इथे,
प्रत्येक जण स्वतःमधे बुडलेला असतो.
पण एकटेपणा जाणवत नाही कधी बघ.
आई, तुझं प्रेम हा खूप मोठा आधार असतो..